Wie kan zich de serie Step by Step herinneren? De soap over een nieuw samengestelde familie elke dag op VT4 na schooltijd. Een van de velen. Niet goed ofzo. Eerder onderhoudend, maar wel een catchy soundtrack: " Step by step, day by day ..." enzovoorts enzoverder. Meteen goed voor de slogan van een nieuwe blog uit het Oosten. Aangezien blogspot net zoals facebook en dergelijke hartstikke verboden terrein is in de Chinese digitale wereld is het moeilijk om een tussentijdse update te geven. Enkel met een VPN-connectie, ofzoiets, is dat mogelijk. Ik heb daarom het idee opgevat om een dagboekje bij te houden van mijn dagen in China en dat dan te posten op momenten dat er een hostel is met een dergelijke verbinding. Die dagen zijn begonnen op eind april. Bijgevolg wordt dit een post voor lezers die niet veel om handen hebben, zich vervelen of heel erg veel interesse hebben in wat ik te vertellen heb.
29 april - De jolige jarige
Het was mijn verjaardag vandaag. Ik verwachtte er in feite niet veel van. Papa was na enkele gezellige dagen al terug richting België vertrokken en dus voelde ik al een birthday blues in de lucht hangen. Maar die hing daar goed en ik liet die daar in ieder geval hangen tot ik de ferry van Hong Kong naar Zhuhai nam, mijn eerste stop in het grote China. De ferry was aangenaam en snel. Bovendien heb ik de grens nu zowel ter land, ter zee als in de lucht overgestoken op mijn reis. (Ik weet dat het geen competitie is, maar toch: stevig afchecken die handel!)
Ik had afgesproken om de fabriek van Brabantia te gaan bezoeken. Het is zowat het levenswerk van mijn vader en een grote reden voor mij om richting China te gaan. Eens de officiële grens gepasseerd stond de chauffeur van Brabantia mij al op te wachten. Met mijn naam op een bordje en al! Toen voelde ik me heel belangrijk natuurlijk. Hij bracht me naar mijn hotel om in te checken en vervolgens naar de kantoren van Brabantia (dit voelt ondertussen een beetje aan als sluikreclame). Ik ben gaan lunchen met onder andere de fabrieksdirecteur en daarna heb ik een rondleiding gekregen. Het was fijn om dat allemaal eens met eigen ogen te zien en ik kan niet ontkennen dat enig gevoel van trots binnensloop.
'S avonds heeft Laura, die daar ook werkt, mij samen met haar Britse man uit eten genomen voor mijn verjaardag. Ze had zelfs een nuttig verjaardagscadeautje voorzien. Van birthday blues was geen sprake. Integendeel, het werd een heel aangename dag/avond.
30 april - De klagende klusser
Vandaag heb ik uitgeslapen in het hotel. Het nogal fancy Holliday Inn. Dus... heb ik alle zeepjes gebruikt in de douche. Ik rook weer eens lekker. Na een lazy morning met veel gitaargespeel was het klusjestijd. Ik moest namelijk enkele praktische zaken regelen zoals: Chinees geld halen, een simkaart kopen en een fietsje huren om de stad te verkennen. Na enkele uren had ik alles gevonden inclusief een te klein kaduuk fietsje om door Zhuhai te karren. Vervolgens uren rondgereden op zoek naar de ene jeugdherberg in de stad om dan te horen dat die volgeboekt is de eerstvolgende 2 nachten. Gelukkig was ik juist op tijd terug om naar de grensovergang van Macau te gaan. Alice, een Chinese vriendin van de familie VdV, wacht me daar op.
Jochei, ze heeft een superfancy kamer in The Conrad geboekt voor mij en heeft keiveel korting via haar werk. Na een lekker all-you-can-eat buffet en een avondwandeling langs de vele lichtgevende fonteinen weer alle zeepjes opgemaakt in de douche. Het badeendje is nu een souvenir van mijn verblijf in Macau.
1 mei - De gele gokker
Om 11uur opnieuw afgesproken met Alice. Ook Charles (nog een Oosterse vriend van de familie) komt mee. Macau is een autonome regio in Azië. In feite zoals Hong Kong. Er zijn echter 2 grote verschillen. Ten eerste is Macau een kolonie geweest van de Portugezen en die Zuid-Europese vibe hangt hier nog steeds. In Hong Kong daarentegen hadden de Britten het voor het zeggen. Ten tweede is gokken legaal in Macau. Bijgevolg staat het bekend als het Las Vegas van Azië. Dat brengt veel decadentie met zich mee. (Blijkbaar ook veel verderf, criminaliteit en zelfmoord al wordt dat graag bedekt met de mantel der heelveelgeldbinnerijverij.) Het meest frappant vond ik het gigantische hotel The Venetian. Een groot hotel, maar dan met binnenin een replica van de binnenstad van het echte Venetië. Denk dus riviertjes, Italiaans aandoende gevels en rondvarende gondels met zingende gondeliers (of hoe noemde die mannen in hun gestreepte pakskes?). Oh ja, vergeet daar niet een shitload van fotograferende Chinezen aan toe te voegen.
Al bij al interessant om eens te zien. Bovendien was het een fantastische dag samen met Alice en Charles. Ze hebben me in de watten gelegd en het zijn bovendien excellente gidsen. Zowel in de stad als doorheen het street food. Vele locale specialiteiten gegeten zoals curry met koeienmaag, lever en ligamenten.
'S nachts terug naar Zhuhai.
2 mei - De eenmalige eendentong
Door het rondslenteren in de stad was ik moe dus wilde ik uitslapen en dan mijn verdere reis rustig voorbereiden. Dat eerste is gelukt, maar dat laatste niet omdat ik de hele tijd gitaar zat te spelen. Ook leuk.
Namiddag kwam Alice me met de auto ophalen om me Zhuhai te laten zien. Vanwege de vakantiedagen in navolging van 1 mei zaten de wegen vrij strop. De dag van de arbeid is in een communistisch land natuurlijk een uiterst belangrijke gebeurtenis. Daarom is het voornamelijk een dagje autootje zitten geworden. Desalniettemin was het heel gezellig want Alice had zelfs een echte gekopieerde CD met Engelstalige liedjes (genre Forever Young, Lady in Red, ...) die we konden meezingen. Op repeat. De weinige stops die we konden maken stonden steeds in het teken van eten. Eendentong, enorm pikante tofu (mijn lippen branden nog steeds!) en kippenpoten (ik bedoel echt de klauwen - zie foto) kan ik alweer van mijn lijstje schrappen. YOLO food!
De nacht heb ik dan doorgebracht in die hostel die ik eerder met de fiets was gaan zoeken. Die bleek ergens ver verstopt op het terrein van een groot resort. Afgelegen. Alleen. Muggen. Eng. Slecht geslapen.
3 mei - De treiterende trein
Het werd tijd om mijn reis verder te zetten. Ik had beslist om naar Zhangjiajie te gaan. Op aanraden van Alice en Candy, een meisje dat ik toevallig in Vietnam had ontmoet toen ik vast zat aan de grens Cambodja enkele maanden geleden. Ik had ook beslist om met de trein te gaan. Fout!
De na-weëen van 1 mei waren nog steeds voelbaar. Massaverplaatsing in China. Nog maar 1 soort ticket beschikbaar: in het gangetje staan. Ik snap nog steeds niet waarom ik toen aan het loket dacht: oké, doe mij zo maar eentje dan! Dat ene uur naar Guangzhou viel nog mee. De 7 uur die ik daar op het plein voor het station moest overbruggen ook (heil globalisatie, standaardisatie en het icoon daarvan: Micky D's!). De 13 uur op de trein richting Zhangjiajie waren minder. Veruit meest helse rit so far eigenlijk. Al kan ik er nu alweer mee lachen. Het werd een hele nacht lang van zitten in de gang. Of staan in de gang. Of in het hokje van de lavabo (maar dan wel met de vuilbak tussen mijn benen). Op de grond of op een ministoeltje waarbij mijn ballen net niet op de steeds vuiler wordende vloer hingen (Pardon my French). Er mag ook gerookt worden op de trein in China. Dat maakte het er a. niet rustiger en b. niet frisser op. Maar ik deelde mijn leed tenminste met enkele anderen. Al blijft het me verbazen hoe alle Aziaten zonder uitzondering er telkens weer in slagen om zelfs in de meest onaangename posities in de pit te vallen. Sterk!
4 mei - De moedige missionaris
Na een totaal van toch een dikke 7 minuten slaap strompelde ik in de vroege morgen uit de trein in Zhangjiajie. Helemaal geradbraakt, maar na regen komt zonneschijn zeggen ze. Wel, had ik toch niet het beste guesthouse van 't stad geboekt zekers. De vrouw van de eigenaar kwam me ophalen aan het station, met paraplu. De kamer was al klaar. De douche heet. Er was toiletpapier en bovendien vond ik slechts enkele lange zwarte haren in mijn bed. Stevig dutje doen!
Namiddag ben ik wat in de stad gaan rondtaffelen met enkele missies. Nummer 1 was de zoektocht naar een jasje. Missie geslaagd want ik heb succesvol afgedingd voor een jasje dat al afgeprijsd was. Ha! 'T is nog redelijk mooi zelfs. Win! Volgende missie was een treinticket boeken. Ik wilde me geen tweede keer laten vangen. Eén straf treinverhaal is genoeg. De eigenaar van het beste guesthouse van 't stad ging met me mee om te boeken. De mensen van de trein spreken namelijk geen Engels en ik geen Chinees. Het was in geen tijd gepiept.
Tijd om te slapen want ik wil morgen vroeg opstaan en voor 9 uur vertrekken. Er is veel te zien in het reservaat in de buurt van Zhangjiajie (voornamelijk super coole bergen en rotsformaties) en ik heb maar enkele dagen.
5 mei - De avontuurlijke Avatar
Ik wordt wakker om 11 uur. Shit.
Rond een uur of 12 ben ik vertrekkensklaar en maakt de eigenaar van de beste guesthouse van 't stad mij duidelijk dat ik toch wel wat aan de late kant ben. No shit Sherlock, zei ik. Hij begreep het niet helemaal, lachte onwennig, legde op de kaart heel duidelijk uit welke route hij me aanraadde met mijn beperkte tijd en zette me aan het busstation op de juiste de bus.
Wat ik vervolgens zag is moeilijk uit te leggen. Je moet het gezien hebben. Als ik het toch in enkele woorden zou moeten beschrijven dan komt dit wellicht het dichtst in de buurt: MODDERVET! MEGAGRAAF! GENIAAL GOED! SUPERNICE! COOLSTE OOIT! AMAZEBALLS! FUCKING FENOMENAAL! NOOITVANMIJNLEVENZOIETSSCHOONGEZIEN!
Nee maar serieus, het landschap en de streek in het
scenic reserve aldaar zijn zwaar de moeite. Bij mijn weten unieke rotsformaties. Onder andere gebruikt als basis voor het buitenaardse landschap in de film Avatar waarin James Cameron (ook bekend van Titanic) er, naar mijn bescheiden mening, wonderwel in slaagt om een nieuwe wereld te schapen. Het is evenwel niet mijn bedoeling hier filmrecensent te spelen dus ik zou zeggen Google het even (zoektermen: Zhangjiajie Avatar Mountains), zie dat het vet is, besef vervolgens dat foto's nog niet half zo vet zijn en beslis dan om zelf ook eens een kijkje te gaan nemen.
6 mei - De dankbare dokter
Nu ik de schoonheid van het National Park in levende lijve had ondervonden was het een eitje om mezelf te motiveren en vroeg op te staan. Net iets te vroeg blijkbaar want de eigenaar van het guesthouse was nog efkes 'bezig' met zijn vrouw. I kid you not.
Om 8 uur zat ik op de bus voor een wat lange dag vol wondermooie landschappen, uitzichten, rotsstructuren, bergtoppen, zandsteenpilaren, etcetera etcetera etcetera.
Als ik andere mensen uit het guesthouse mag geloven was het niet meer zo druk als de vorige dagen. Daar verschoot ik wel wat van want er lopen nog steeds grote aantallen toeristen rond in het park. Chinese toeristen wel te verstaan. Het grappige (of vervelende zo je wil) is dat hun reisfilosofie compleet haaks staat op de filosofie van de Westerse reiziger met de rugzak. Reizigers van het laatste type - waar ik zelf toe behoor - gaan bij voorkeur naar mooie afgelegen plekken waar zo weinig mogelijk andere levende zielen te bespeuren zijn. Ze gaan op zoek naar dat 'Into the Wild' gevoel en dat mag al eens wat moeite kosten. Chinese toeristen daarentegen gaan bij voorkeur naar plaatsen waar iets te doen is. Dat wil zeggen dat er de facto veel andere mensen moeten zijn. Anders kan het onmogelijk interessant genoeg zijn. Bovendien moet het zo gemakkelijk mogelijk bereisbaar zijn. China is ideaal voor hen want ze spreken de taal en er is veel te zien. Verder houdt dat bereisbaar ook in: eetkraampjes overal, gidsen die kriskras door elkaar roepen door hun draagbare versterkertjes, gratis bussen tussen de hotspots en liften om de vele hoogtemeters te overbruggen. Als er dan geen lift is dan kan er maar beter een prachtig aangelegd pad zijn (wat er ook overal is trouwens). En als het dan nog even kan een paar mannen die paraat staan met een rieten draagstoel op de schouder om de vele treden te overwinnen in de plaats van ... En dat alles is nodig om op zoveel mogelijk plaatsjes te passeren en overal in de (vluchte/vlugte?) rapte een tiental foto's weg te klikken. De plaatsjes dienen dan ook om foto's te maken en als je dat niet doet sta je daar zomaar wat te staan. Which is not done! Gewoon genieten van het uitzicht is dus moeilijk. Ik had geen goesting om tegen de stroom in te gaan en heb vandaag dan ook beslist dat ik gewoon lekker mee ga doen. Dat geldt in de eerste plaats voor het maken van een shitload of photos om mijn plaatsje op een adembenemend uitzicht te 'verdienen'. In tweede instantie gaat dat ook op voor het boeren, het optrekken van de neus en het rochelen in het openbaar. Het Walhalla voor een vetzakske als ik. Ik heb wel nog niet ontdekt wat de etiquette voor het laten van scheten is, maar ik vermoed dat ook daar niet echt van opgekeken wordt. Heerlijk!
De lange dag was nog niet meteen gedaan, want op de bus terug knoopte een Chinese man een gesprek met me aan. Ik mocht hem Dokter Kang noemen. Hij is tandarts en een jaar of 35. Dokter Kang vond het totally crazy dat ik alleen reisde in een land waar amper Engels gesproken wordt en waar ik (bijna) niemand kende. Uiteindelijk nodigde hij me uit om een wandeling door de stad te maken en een hapje te gaan eten. Echt Chinees beloofde hij. Na de wandeling door Zhangjiajie gingen we in het Chinese equivalent van een frituur speciale noedels eten. Smaakte niet echt speciaal, maar het was wel vrij lekker. Daarna waren we blijkbaar nog niet klaar en stapte hij binnen in de KFC! Haha! Dat vond ik grappig. Echt Chinees. My *ss! Maar goed. Het was onverwacht een gezellige avond met een zeer vriendelijke local. Hij trakteerde, ondanks vele malen aandringen van mijn kant om te betalen, en kon me zelfs nog een goede Chinese wederhelft aanraden voor het geval ik interesse had.
Het was een hele mooie dag vandaag!
7 mei - De stijve stakker
Vandaag ben ik niet meer naar het National Park gegaan. Wel naar Tianmen Mountain. Je kan er heen met - zo heb ik me laten vertellen - de langste kabellift van de wereld. Ik weet niet of het waar is maar het duurt wel lang. Het was heel anders dan het National Park met de eigenaardige rotsen, maar andermaal indrukwekkend om zien. Serieus mensen, is dat ticket nog niet geboekt?
Wederom alles piekfijn in orde en gemakkelijk bereisbaar. Beetje zigzaggen tussen de locale toeristen dus, maar vandaag wel één mede-westerling tegengekomen. Een Spanjaard die nog voor het rode kruis in Myanmar en Maleisië gewoond had. Hij kwam ook net van Kunming. Stevig tips uitwisselen, want ik pak vanavond de slaaptrein naar ginds. 20 uur, maar deze keer met een gereserveerd bed.
Ik ben echt moe en heb serieus spierpijn van 3 dagen kilometers en hoogtemeters te malen in de Chinese bergjes. Positief is dat ik nu een achterwerk van staal heb dankzij al die trappen.
8 mei - De schone slaper
De treinrit was lang, maar ik heb wel heel comfortabel kunnen reizen en goed kunnen slapen. Het bed was groot genoeg, ik kon mijn spullen kwijt, er lag geen drol langs het toilet deze keer, mijn coupégenoten snurkten niet te hard en het schattige babytje heeft amper gehuild. Flinke ... euhm ... jongen, denk ik.
Eens ik mijn weg tot de hostel gevonden was ik, na al dat reizen, niet van zinnens om nog buiten te gaan. Dus heb ik gewoon wat bier gedronken en geconverseerd met een paar Chinezen die hun Engels wilden oefenen.
9 mei - De masochistische masseur
Ik besliste maar een dagje in Kunming te blijven omdat ik eigenlijk niet heel veel tijd heb in China. Het is een enorm groot land. Vanavond wil ik nog richting Dali. Verder richting Westen in de Yunnan provincie. Dus dat dagje werd een beetje de stad 'verkennen', mocht ook wel eens na al die natuurfenomenen van de voorbije dagen. De voormiddag heb ik gespendeerd met een treinticket kopen, wat op zich al een enorme uitdaging is met enkel Chinese tekens. Toen dat gelukt was ben ik verder in de stad gaan ronddwalen omdat ik niks beter vond. Ik had nergens zin en was heel moe. Ik denk dat de vermoeidheid in de kleren begint te kruipen. Na wat gedwaal kwam ik per toeval bij een park. Ik wist dat er in de buurt een dierentuin was en het leek me wel eens een leuk idee om daarheen te gaan. Het was ook maar 15 Yuan (nog geen 2euro) inkom. Ze hadden heel mooie dieren: leeuwen, olifanten, giraffen, siberische tijgers, mandril apen, wolven, een lynx, ... en dan nog wat random bij elkaar gezette beesten. Of toch in theorie want in praktijk zagen veel van die beestjes er niet al te best uit of waren de kooien klein, oud en versleten. Ik had al spijt van mijn spontane beslissing. Tijd om comfortfood (chips, chocolade, ...) te kopen in de Carrefour. Ze hadden daar vrij echte pistolets. Dat was een kleine meevaller. Toen moest ik nog lang terug naar de hostel kuieren. Ik was op mijn slippers vertrokken en het was ver dus deden mijn voeten pijn en de trein vertrok pas tegen middernacht dus besliste ik nog een voetmassage te bestellen ergens. Die voetmassage was wat raar. Enkel een voetmassage ging niet, dus heeft een man redelijk hardhanding mijn hele lichaam door elkaar geschud en mijn ledematen nieuwe plooimogelijkheden leren kennen. Maar het deed toch deugd. Een aangenaam einde van een middelmatige dag.
10 mei - De schijnheilige schoenenpoetser
In de vroege ochtend kwam ik aan in Dali. De treinrit was goed meegevallen. De daaropvolgende busrit was pittig. Het was 7u30 in de ochtend en dus ging iedereen - zoals normale mensen - naar het werk. De bus was helemaal volgestouwd en ik zat er met mijn grote rugzak en gitaar ergens tussen. Niet aangenaam, maar dat kwam voornamelijk omdat een vrouw een half uur in mijn gezicht heeft staan hoesten. Blijkbaar wordt hier niet gehoest met de hand voor de mond. Op de hostel aangekomen heb ik eerst haar fluimen uit mijn baard gewassen en toen ontdekt dat ze hier zo een VPN connectie hebben en blogspot toegankelijk is. Stevig een update posten dus. Maar niet voor ik de stad even ga verkennen. Ik heb mezelf voor 1 euro een broske laten scheren, ik heb voor 2 euro een pet gekocht om mijn groot voorhoofd te bedekken en ik heb mijn schoenen laten poetsen. Dat laatste zou me een halve euro moeten kosten, normaal, maar ik was stevig in de val gelopen. Ik had het niet meteen door toen ik ging zitten. Mijne frank viel wel toen mijnheer de schoenenpoetser mijn zolen begon te fixen, mijn schoenranden terug aan elkaar lijmde en nog allerlei vakmanachtige dingen deed die we niet afgesproken hadden. 4 maanden aan het reizen en me toch nog zo in de luren laten leggen. Wardje toch! Hij wilde 84 Yuan voor zijn - als het goed is mag het ook gezegd worden - toch wel proper werk. Ik heb hem 50 gegeven (het tienvoudige van wat ik initieel dacht te betalen dus) en ben gaan lopen. Dat ging heel goed met schoenen die weer tiptop in orde zijn. Hihi. Het zal verder ook nog van pas komen aangezien ik van plan ben om nog een paar treks te doen hier in China. Dus ja, ge weet wel. Elk voordeel heb z'n nadeel.
Proficiat! U bent aan het eind van deze blogpost. Veel te lang, ik weet het. U heeft het goed volgehouden!
Groeten van de globeprotter!
